Colombia!

Het land van levensvreugde, weersveranderingen en laatste keren

Na 5 dagen op zee hebben wij onze eerste stappen op het Colombiaanse vaste land kunnen zetten! Wij hebben dit gedaan in Carthagena, waar eeuwen voor ons Spanjaarden, piraten en helaas ook slaven ons al voor zijn gegaan. Dit koloniale verleden zie je overal terug in Carthagena. Zo is er om de oude stad een dikke muur gebouwd door de Spanjaarden om piraten te weren en ook de slavenmarkt is nog grotendeels in tact. Erg indrukwekkend om hier te lopen omdat je je door de oude gebouwen haven en paadjes helemaal kan voorstellen hoe het leven zich hier in de 17e en 18e eeuw moet hebben afgespeeld. Om deze ervaring compleet te maken zijn we ook naar een historisch museum geweest wat ons een inkijkje gaf in het verleden van Carthagena, vanaf de martelwerktuigen en heksenjachten in de middeleeuwen tot de onafhankelijkheid van de Spaanse veroveraars. Na een paar dagen te hebben rondgezworven door Carthagena, elke dag het lekkersteb ijs ooit gegeten te hebben (de beste reistip tot nu toe Wanda en Niels!) en afscheid te hebben genomen van de nieuwe reisvrienden die we gemaakt hebben op de boot was het tijd om verder te trekken.

Zowel het reizen als het slapen in Colombia is net iets duurder dan we gewend zijn in midden Amerika. De afstanden zijn echter ook een stuk langer wat maakt dat wij bijna altijd met nachtbussen hebben gereisd in Colombia. Dit leek ons heel budgettechnisch verantwoord want zo konden we het reizen en slapen combineren. Waar we ons wel steeds op verkeken was dat dit over het algemeen betekende dat we een nacht oversloegen. Colombiaanse buschauffeurs zetten hun airco graag op de vriesstand waar niet op te kleden valt, wat je ook doet. Bovendien slaap je over het algemeen naast voor of achter mensen die ofwel heel veel ruimte nodig hebben, vieze geuren verspreiden (zowel lichaams als etens), luidruchtig zijn (dan wel in bun slaap dan wel met elkaar of dan wel aan de telefoon) en op willekeurige tijden (het liefst als je net je draai hebt weten te vinden) een koffie en frituur stop willen. Ook zijn ze hier gek op Grown Ups 2 en alles vanuit het legendarische oevre van Sylvester Stalone, het liefst in het Spaans en dan zo hard mogelijk. Pluspunten waren dat de bus verrassend punctueel was, de stoelen heel comfortabel waren en het stiekem ook best gezellig is om op deze manier te reizen.

Na een busreis van13 uur was onze tweede stop in Medellin, wat ons betreft de mooiste stad van Colombia. Medellin is overigens ook de plaats waar Pablo Escobar geboren getogen en gestorven is (eind jaren 80 was hij met z'n kartel verantwoordelijk voor 80% van de wereldhandel in cocaine), maar dat is iets waar de paisas (inwoners van Medellin) liever niet over praten. Wij hebben een stadstour gedaan en kwamen er zo achter dat 15 jaar geleden Medellin , vanwege drugsgerelateerd geweld, een van de gevaarlijkste steden van de wereld was. Dat je daar nu niks meer van terug ziet is volledig te danken aan de flexibiliteit, de levensvreugde, het incasseringsvermogen en de creativiteit van de inwoners. Het was tijdens de stadstour ook mooi om te zien dat wanneer de gids stopte om ons iets te vertellen, er binnen no time 5 locals bij kwamen staan om gezellig mee te luisteren, mee te praten of hun eigen verhaal te vertellen en dat terwijl ze geen van allen Engels kunnen en dus geen idee hebben waar de gids het over heeft. De belangrijkste les die onze gids ons dan ook mee wilde geven was dat als deze mensen in staat zijn om de nare dingen te vergeten en vreugde te halen uit de kleine dingen die het leven hen biedt (zij kijken nog steeds onder veel gejuich naar de herhalingen van hun gelijkspel tegen Duitsland op een WK zo'n 20jaar geleden) Hetgeen waar de Paisas nog het meest trots op zijn is hun metrostelsel. Anders dan in de grote Nederlandse steden ziet hun metro er geweldig uit en is er geen Colombiaan die het in zijn hoofd haalt om deze te vervuilen. Het mooiste van dit metrostelsel is dat zij werkelijk de hele stad met elkaar verbindt. Medellin ligt namelijk in een dal en er zijn veel inwoners die in de bergen wonen. Dit zijn veelal arme mensen zonder auto. Om hun mobiliteit te vergroten is het metrostelsel aangesloten op een gigantische kabelbaan, zodat ook de mensen die hoog in de bergen wonen op een goedkope manier de stad in kunnen. Ook wij zijn met deze kabelbaan wezen reizen en het uitzicht op Medellin was echt geweldig! In Medellin kwamen we ook voor het eerst in aanraking met de grenzeloze hulpvaardigheid en vriendelijkheid van de Colombianen. Zo kregen we een uitnodiging van een eenzame moeder om bij haar te komen lunchen, omdat ik haar zo aan haar dochter deed denken, en gaan ze bijna met elkaar op de vuist om ons te helpen wanneer we de weg even kwijt zijn.

Hoewel we Medellin geweldig vonden werd het voor ons tijd om verder te trekken. Colombia is immers groot en we hadden maar drie weken. Na twee grote steden gezien te hebben, hebben wij ons een paar dagen teruggetrokken in de rustige en idyllische koffieregio van Colombia, Salento. Niet alleen is het hier heerlijk rustig en groen, het is hier ook een stuk kouder omdat we nu op 2200 meter hoogte zaten. Dichtbij Salento hebben we een hike gedaan tussen Wax palm trees die wel 70 meter hoog konden worden. We hadden al een tijd niet meer gehiked en de temperatuur was wat lager dus we hebben bier weer vollop van genoten! Ook mooi om een heel eind te klimmen en dan uit te komen bij een heel klein huisje en daar dan warme chocolademelk te drinken terwijl de kolibries langs je heen vliegen. Helaas was ons fototoestel kapotgevallen (wij zijn erg benieuwd hoeveel foutjes onze reisverzekering ons kan vergeven haha) dus hebben we geen kolibriefotos kunnen schieten. Verder wilden we in Salento ook een koffietour doen. Het lopen naar de plantage was echter al bijna 6 kilometer berg open af, dus toen we daar aan kwamen hadden we eigenlijk geen zin meer om meteen tour mee te lopen en ook vonden we de mensen niet leuk dus zijn we, na een korte blik op de mooie plantage, weer teruggelopen. Volgens mij hebben wij nog ooit zoveel moeite gedaan voor een kopje koffie :p

Na het prachtige Salento werd het tijd voor wat bruisenders dus besloten we door te reizen naar Bogota. Hier hebben we een nieuwe camera gekocht en weer een stadstour gedaan, ditmaal op de fiets. Ook dit was een echte aanrader, hoewel het door de drukte van de stad soms wel moeilijk fietsen was. We hebben zowel de rosse buurt als de plaatselijke koffiefabriek bezocht, hebben ons een matador gewaand in de stierenvechtersarena en zijn bijna verleid tot het kopen van juwelen van de straatverkopers op het emerald trade centre. Vooral de fruitmarkt was geweldig (nooit geweten dat er zoveel fruitsoorten bestaan!) evenals de tocht langs de vele beschilderde muren die Bogota rijk is. In Bogota is het alleen toegestaan om graffiti op de muren te spuiten als je daar toestemming voor hebt, wat betekent dat alleen kunstenaars dit mogen doen en elke tekening dan gehuld is in een politieke of maatschappelijke betekenis. Buiten het feit om dat dit een hele kleurrijke verfraaiing van de stad is, geeft het ook goed de themas weer die er spelen of hebben gespeeld in Bogota. Na een korte ijsbreak (ik blijf een kind van mn vader natuurlijk) zijn we naar het goudmuseum geweest. Hier hebben we een rondleiding gehad om meer te weten te komen over de rituelen en het dagelijks leven van de inheemse bevolking en de grote rol die goud hierin gespeeld heeft. Naar mijn idee heel interessant; Thijs heb ik anderhalf uur later bij de uitgang pas weer teruggevonden.

In de buurt van Bogota zit een grote zoutmijn en ook die hebben we samen bezocht. Het bijzondere is dat ze in deze mijn de laatste stappen die Jezus heeft gezet voor hij gekruisigd werd zijn uitgehouwen in zoutsteen. Hoewel het een nogal abstracte weergave was en ons gebrek aan bijbelse kennis ook niet bevorderlijk was, was het mede door werking van licht en muziek een hele magische ervaring. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een zoutkathedraal welke een geliefd bedevaartsoord is voor toegewijde christenen en nieuwsgierige toeristen. Om de dag af te sluiten hebben we met helm en pikhouweel door donkere mijngangen gewandeld om zout van muren te bikken, net als echte mijnwerkers dat voor ons hebben gedaan. Vooral Thijs bleek hier een echt talent voor te hebben dus hij kan altijd nog een carriereswitch overwegen (zolang hij dat maar niet in Chili van plan is).

Na Bogota was het tijd voor het kleinere Villa de Leyva. Dit is een piepklein dorpje met alleen maar witte huisjes en straatjes met kinderkopjes. Hier hebben we een beetje gehiked, marktjes bezocht, gewinkeld en vooral veel gechilld en geslenterd. Heerlijk dus! Vervolgens zijn we naar Bucaramanga geweest. Deze grote stad is niet echt toeristisch maar je kunt hier geweldig paragliden (en dat hebben we ook gedaan dus :) ). Paragliden was echt een mooie ervaring, je zweeft echt als een vogel (een nogal logge variant weliswaar) door de lucht en zelf hoef je niks te doen dus je kunt echt van de omgeving en het rondvliegen genieten. Superknap ook hoe de piloten zo met de wind kunnen spelen dat ze scherpe bochten kunnnen nemen, rondjes kunnen draaien en kunnen varieren in hoogte en snelheid. Een grappig detail was dat toen we op de bus stonden te wachten kwam er een patserige colombiaan (compleet met wimbledonkleding en diamanten oooring) met vrouw en kinderen naar ons toe om Thijs uit te nodigen voor een dag vol vrouwen en de witte bergen waar Colombia zo berucht mee is geworden. Thijs heeft (voor zover mijn informatie reikt) vriendelijk bedankt voor de eer, maar dit is wel een voorbeeld van de machocultuur die hier leeft.

Onze laatste echte stop wilden we maken aan de noordkust om van daaruit het nationaal park Tayrona te kunnen bezoeken. Hoewel we betaald hadden voor een nachtbus naar Santa Marta, werden we er een dorp van tevoren uitgezet want ze reden niet helemaal die kant op, en ongeveer is toch ook goed? Om 6 uur s ochtends hebben we dus nog een bus naar de stad Santa Marta genomen en van daaruit besloten we naar het kleine kustdorpje Taganga te reizen. Helaas besloten de buschauffeur anders. Zij voelden er niks voor om twee gringos met grote backpacks op te pikken, want dit gaat ten koste van ruimte die ook extra passagiers zouden kunnen innemen. Als gevolg hiervan stonden we na een uur nog op de zanderige weg richting Taganga en zagen we weerloos toe hoe de chauffeurs steeds creatievere maneuvres uithaalden om ons maar niet mee te hoeven nemen. Toen we eenmaal inzagen dat het echt een heilloze missie was hebben we maar een taxi gepakt. Na 10 uur reizen konden we eindelijk een douche en bed pakken dachten wij! Helaas bleek niks minder waar. Het hostel bleek veel duurder te zijn dan met ons was afgesproken en ook het eten en het vervoer naar het nationaal park waren ruim boven ons budget. Gevolg was dat we een half uur na aankomst weer op een bus moesten wachten die ons terug zou brengen naar Santa Marta. Na de zoveelste chauffeur die ons niet mee wilde nemen besloot ik alleen te gaan staan (klein meisje alleen, grote rugzak en dito ogen) en waarschijnlijk was de wanhoop van mijn gezicht te lezen want er was vrij snel een chauffeur die mij eindelijk mee wilde nemen en waarna Thijs snel van achter een muurtje tevoorschijn kwam. Eenmaal in Santa Marta hebben we voor minder dan de helft van het geld geslapen in een hostel waar Rob Geus waarschijnlijk niet vrolijk van zou worden, maarja, alles voor het budget natuurlijk! We zijn de volgende dag naar het national parc geweest en wilden daar ook een nachtje op het strand blijven slapen halverwege de hike. Ook dit bleek goedkoper dan verwacht want met studentenkaart mocht je voor 1/5e van de prijs naar binnen. Onze oude studentenkaart was natuurlijk allang niet meer geldig, maar voor korting willen wij wel even bluffen. Hoewel het even duurde omdat de vrouw achter de balie niet geloofde in de geldigheid van Thijs zn studentenkaart (en na herhaaldelijk opzoeken van "Wageningen UR" op google translate, Larenstein is hier een onderdeel van, heel gek, voor haar geen goede vertaling opleverde....) hadden wij weer even een overwinningsmomentje toen we hierdoor weer 25 euro bespaard hadden. De hike was ook de volledige prijs zeker waard geweest (mooie bijgehouden trails, goed aangegeven, mooie natuur en goed voor twee volle dagen lopen). Ook het slapen op het strand in een hangmatje was heel bijzonder, al was het jammergenoeg wel vrij druk hier. Gelukkig hadden we al wel enige ervaring met apen, want tijdens een bepaald stuk van de trail begonnen de brulapen van superdichtbij zulke harde geluiden te maken, dat we, als we aan het begin van onze reis zouden zijn, hadden gedacht dat we door wilde roofdieren opgejaagd werden!

Onze laatste nacht zouden we doorbrengen in een b&b in Riohacha. Deze stad is de laatste plaats voordat de woestijn begint en hier is dan ook heel weinig te doen. De enige toeristen die hier komen, komen hier voor voor 1 van de 2 bestemmingen die de plaatselijke luchthaven aanbiedt (Bogota of Aruba). Gelukkig hoefden we hier alleen maar te slapen en zouden we de volgende dag heerlijk naar Aruba gaan om Nienke, Moniek en Elaine daar eindelijk op te kunnen zoeken. Helaas bleek dit niet het geval te zijn. Toen we de volgende dag op de luchthaven aankwamen, moesten we eerst dubbelchecken bij de taxichauffeur of hij ons daadwerkelijk bij het vliegveld had afgezet. Met alle respect ziet het station van Wijchen er enorm professioneel, luxe en goed voorzien uit in vergelijking tot die vliegveld. Er was geen computer te bekennen, evenals mensen die dingen omroepen, die Engels kunnen, en toen we beter om ons heen keken, was er ook geen toerist te vinden. Uiteindelijk wist iemand ons, met een beetje hulp van google translate, te vertellen dat onze vlucht om redenen die ze ons niet konden vertellen gecancelled was en dat we in een taxi moesten stappen die ons naar een hotel zou brengen dat zij geregeld hadden. Er werd ons beloofd dat we dan 4 dagen later zouden vertrekken en dat zij alle kosten wat betreft accomodatie, eten en vervoer zouden dekken. Op hoop van zegen en zwaar teleurgesteld zaten we in de taxi terug naar de plaats waarvan we zo blij waren dat we die achter ons hadden gelaten. Het hotel wasluxe maar heel klein, en alle maaltijden buiten het ontbijt werden netjes voor ons afgehaald bij een kennis annex kok waarschijnlijk. Hoewel het verblijf dus niet slecht was, bleef werd Riohacha nog saaier dan het al was, en ook de muren van de hotelkamer kwamen na verloop van tijd rap op ons af. Wij weten nu precies hoe de hangjeugd zich voelt dat hun tijd verdoet door rond te hangen in het plaatselijke winkelcentrum, want dat is ook precies wat wij hebben gedaan.

Na vier dagen Spaanse nagesynchroniseerde films gekeken te hebben, zouden we dan eindelijk vertrekken. We hadden inmiddels gehoord dat er ook mensen waren die al meer dan een week wachtten op de vlucht, maar ons werd verteld dat er voor een groter vliegtuig gezorgd zou worden dus dat we er gewoon van uit konden gaan dat alles goedkomt. Toen, een uur later dan afgesproken, de taxis eindelijk kwamen om ons op te halen kregen we al wat meer hoop: ze zijn ons niet vergeten en weten definitief van ons bestaan af. Eenmaal op het vliegveld was het een stuk drukker dan de vorige keer, en moesten we toch concluderen dat de automatisering in Nederland toch ook een meerwaarde heeft in bepaalde beroepsgroepen. Zo moesten we eerst naar een politiekantoor waar een voor een alle bagage wordt uitgepakt (van elke individuele passagier dus!) om te kijken of we niks illegaals probeerden mee te voeren dan wel uit te leveren. Daarna moesten we een stempel halen bij de douane, moesten we in de rij gaan staan om in te checken om vervolgens in een nieuwe rij te wachten om onze vertreksbelasting te betalen. Uiteindelijk moesten we ook de immigratiedienst met een bezoekje vereren om onze paspoortgegevens in te voeren en te checken. Eenmaal bij het boarden werden we bijna euforisch en konden we het Arubaanse zand haast voelen. Helaas hadden we vertraging omdat ze er niet bij stil hadden gestaan dat het vliegtuig eerst nog van Aruba naar Colombia moest komen. Gelukkig konden we ons, na anderhalf uur extra te hebben gewacht, in een rijtje opstellen voor een laatste drugscheck waarna we na 35 minuten in de lucht Arubaans grondgebied bereikten. Wel even gek om al dat Nederlands weer om je heen te horen, maar toen ik het heerlijk bekende, gebruinde en stralende gezicht van Nienke herkende in de aankomsthal wist ik al dat ik hier niet lang hoefde te wennen!