Het land van weerzien, wildlife en wat pech

Eenmaal de grens tussen Nicaragua en Costa Rica overgestoken, stond ons een ongekende luxe te wachten. Hilke en Mark hadden namelijk een huurauto met airco waarmee we naar onze eerste bestemming in Costa Rica zouden rijden: Rincon de la Vieja. Hier maakten we ook voor het eerst kennis met de onverharde wegen die meestal naar de National Parcs leiden: maar gelukkig hadden Hilke en Mark een 4wd gehuurd dus ook hier zijn we zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Eenmaal bij ons verblijf aangekomen werden de verschillen natuurlijk wel een beetje duidelijk: waar Hilke en Mark in een lodge sliepen en een ontbijt erbij kregen, sliepen wij in een houten tentje en moesten wij onze zelf meegebrachte boterhammen opeten ;) Gelukkig lieten Mark en Hilke ons ook meegenieten van de luxe die je hebt als je drie weken op vakantie bent, dus bestelden ze 's ochtends gewoon twee eitjes extra en mochten wij genieten van hun warme douche. De eigenaren van de camping (Gradje en Ingrid) waren Nederlands en maakten zelfs hun eigen frikandellen speciaal. Helaas hadden ze er geen in de vriezer liggen dus frikandellentechnisch is onze hoop nog steeds gericht op Aruba ;). Natuurlijk zijn we niet alleen maar op de camping geweest maar hebben we ook door het National park gehiked. Veel dieren gezien (onder anderen apen, spechten en een soort van beverachtige caviavariant). Ook de waterval was zeker de moeite van het wandelen waard! Het mooiste was echter de hotsprings en de modderpakking waarop wij onszelf aan het eind van dr dag getrakteerd hebben.

De volgende dag zijn we door Hilke en Mark bij een busstop verderop afgezet en zijn wij doorgereisd naar La Fortuna. Helaas is het openbaar vervoer niet zoals in de rest van Centraal Amerika. Bussen zijn luxer maar duurder, rijden minder frequent en voor langere ritten moet je bijna altijd via San Jose. Het mindere OV ondervonden we dan ook al direct aan den lijve. Omdat de bus er iets langer over deed hadden we onze aansluiting gemist. Helaas was dit de enige bus van die dag, wat betekent dat we met een taxi achter de bus aan hebben gereden, om deze tegen te houden. Hoewel taxichauffeurs in films dan altijd direct het gaspedaal diep intrappen, had de onze pas haast toen Sonja in haar chagerijnigste Spaans de man vriendelijk verzocht om ons niet nog meer geld uit de zak te kloppen en iets meer zijn best te gaan doen. La Fortuna bleek een enorm toeristisch stadje te zijn dat drijft op de toeristen die het nabijgelegen National Parc Arenal willen bezoeken. Ook worden er allerhande activiteiten aangeboden die niet binnen ons budget paste helaas. Onze harde schijf en tablet besloten er ook eensgezind mee te stoppen, maar gelukkig waren daar wederom Mark en Hilke die ons hun tablet te leen hebben gegeven, en mochten we de harde schijf van Tiny en Nadet lenen. Zo lossen ongemakken zich soms vanzelf op als je maar de juiste mensen om je heen hebt ;). Met zijn vieren hebben ook wij het National Park Arenal bezocht. Aan het begin van de hike besloten we de wandeling nog interessanter te maken met een weddenschap: wie als eerste een slang of een Quetzal zou spotten, mocht eten bij de verliezers terug in Nederland. Van zo'n uitdaging gaat Thijs' boswachtershart natuurlijk sneller kloppen, en het was dan ook

geen verrassing dat hij de eersts slang spotte. Om deze kleine slang beter op de foto te krijgen werd deze door Thijs vakkundig op zijn plaats gehouden met een stok. Dit vond de slang niet zo geweldig en eenmaal los kwam hij, klein als ie was, toch achter ons aangekropen. Met een ferme zwiep met de stok werd de slang door Thijs de bosjes ingelanceerd en wij konden veilig verder. Eenmaal terug in het hostel bleek deze kleine koraalslang in de volksmond ook wel 'twenty minute snake' te worden genoemc, omdst deze slang met zijn gif je ademhalingsspieren lamlegt en je binnen 20 minuten een tegengif nodig hebt. Gelukkig zijn ze niet agressief, tenzij je ze boos maakt... Verder zijn we het pad gelopen die de lava ook heeftafgelegd na een uitbarsting en hebben we ook hier veel dieren gezien (kalkoenachtigen, apen en ook een kruising tussen een wasbeer en een miereneter). De dag hebben we afgesloten in het infinitypool van Mark en Hilke.

Daarna hebben we voor de rest van de week afscheid genomen van Hilke en Mark en zouden wij hen weer zien aan het eind van hun vakantie. Wij hebben overnacht in San Jose wat een beetje onveilig aanvoelt, waar iedereen wat van je moet, er overal een drukte van jewelste is en je moet oppassen dat je niet in de poep van zwervers trapt. Hier slaap je dan ook alleen maar om de verbinding naar een ander stadje de volgende dag te kunnen maken. Onze overstap was in Punta Uva. Hoewel zijn grote broer, Puerto Viejo 8 km. verderop een echt toeristisch surfdorp is, word je in Punta Uva gewekt door brulapen en ontbijt je gezellig met de toekans. Wij zaten dus in een soort van uit de kluiten gewassen boomhut wat maakte dat we echt middden in de natuur zaten. Dit was zowel vet als goor, want de ratten kropen door het het huis, vleermuizen sliepen in onze kamer, voor het slapen gaan moet je eerst alle kakkerlakken uit je bed jagen, in de keuken krioelt het van de beestjes en bij vertrek was ons brood gejat en lag er apenkots in de woonkamer. daarentegen liepen we elke dag kilometers over een adembenemend strand en waren er ook een hoop mooie beesten te zien. Ook zijn we naar een animal rescue center geweest, waar gewonde beesten uit de omgeving worden verzorgd en waar mogelijk terug worden uitgezet in de natuur. Hoewel het indrukwekkend is om een babymiereneter of aapje vast te mogen houden, was het jammer dat het erg druk was en je daardoor soms het gevoel had in een dierentuin rond te lopen. Toch zijn we blij dat we gegaan zijn omdat deze mensen enorm goed werk verrichten en al het entreegeld rechtstreeks naar de dieren gaat.

Na weer een nacht in San Jose te hebben doorgebracht waren we het reizen een beetje moe en besloten we het nabijgelegen surfersdorp Jaco te bezoeken. Het is een enorm commerciele Amerikaanse badplaats, maar het ligt op de route naar onze laatste stop, en er waren hoge surfgolven dus daar hadden wij voor een paar nachtjes voldoende aan. S 'ochtends vroeg lag Thijs al met z'n bord in het water om de grote golven te kunnen pakken. Helaas blijkt dit nog steeds lastig maar kwamen er tijdens het wachten op 2m afstand twee grote pijlstaartroggen uit het water gesprongen. (stoere surfervaringen zijn jammer genoeg nog aan de orde :p ) Vervolgens zijn we doorgereisd naar Manuel Antonio. Dit is het meest toeristische en populairste National park in Costa Rica. Voor het park ligt een kilometers lange weg met het ene sterrenresort na het andere luxe restaurant, het een nog chiquer dan het andere. Mark en Hilke zouden pas de volgende dag aankomen, dus wij zijn naar een mooie baai gegaan, met (eindelijk) een keer geen hoge golven. Na een paar minuten in het water begon het echter wel erg te jeuken op ons lichaam: bleken er overal splinters vuurkoraal in het water te liggen (vergelijkbaar met brandnetels). Sonja heeft al eens eerder met dit koraal mogen kennismaken en had hier wekenlange blaren van. Gelukkig had iemand op het strand een goedje tegen de blaren en waren we snel van ons ongemak verlost (al hebben we het zwemmen in deze zee maar even vermeden). De volgende dag zouden we gaan zwemmen met Hilke en Mark maar helaas gooide rege n roet in het water, en wat doe je dan? Juist dan zoek je ergens happy hour op! Na een paar cocktails hebben we de bus gepakt naar een aanbevolen restaurant. Op een of andere wonderlijke wijze is onze tas in de bus achtergebleven, waardoor we voor de tweede keer in drie weken in een taxi een bus moesten achtervolgen. Helaas waren we te laat en was de vogel met onze tas gevlogen. Erg jammer, maar begrijpelijk in een land dat zulke hoge prijzen hanteert waardoor de meerderheid van de bevolking met dikke schulden rondloopt. Om onze reis in Costa Rica wel positief af te sluiten zijn we de volgende dag we, naar het national park gegaan en hebben wij ons ook op een gids getrakteerd. Helaas dachten een paar honderd andere toeristen er net zo over wat betekent dat het op de geasfalteerde weg door het park zo druk was, dat je de neiging tot het neurieen van de bekende Eftelingliedjes moest onderdrukken. Het spotten van stereotype Amerikanen was overigens bijna net zo interessant als de dieren. De gids had wel echt een meerwaarde omdat deze de kleinste insecten voor ons wist op te zoeken en ze zo dichtbij kon haken met z'n telescoop dat het leek alsof ze naast je stonden. 's middags moesten Thijs en ik nog even aangifte, en 's avonds zijn we heerlijk uit eten geweest om Hilke en Marks vakantie goed af te sluiten. Na afscheid genomen te hebben (en ook veel overbodige ballast aan Hilke en Mark hebben meegegeven) hebben wij nog een laatste nacht in San Jose doorgebracht om onze gestolen apparatuur te vervangen. Gelukkig was het de dag na thanksgiving, ook wel black friday, wat betekent dat je veel inkopen kan doen tegen enorme kortingen. Hoewel het nog drukker was dan normaal, was het goedkoop shoppen wel een grote meevaller. De dag na black friday zaten we dan weer, vol goede moed, in de bus terug naar Nicaragua.