Het land van eilanden, feestjes en vriendschappen

Eenmaal Costa Rica te hebben verlaten kwamen we Panama binnen via een lange vervallen brug vol gaten. Gezien mijn onhandige aard hield ik mijn paspoort stevig vast in beide handen en als een soort mantra sprak ik mezelf toe niet mijn paspoort door een gat in de rivier te laten vallen. Gelukkig hielp dat en stonden we veilig op Panamese grond. De volgende brug was echter door de douane te komen. Volgens panamese medereizigers kon dit nog wel moeilijk worden: wij hadden namelijk geen bewijs dat we Panama ook binnen drie maanden zouden verlaten. Wij vonden dat we dat wel hadden, wij hadden immers een vliegticket van Aruba naar Nederland binnen drie maanden, en het leek ons dan ook logisch dat we tegen die tijd Panama ook uit zouden zijn. De Panamezen deden hier wat lacherig over. Gelukkig hebben Latinos overal een oplossing voor. Je kunt immers tegenover de douane een ticket terug naar Costa Rica kopen voor 14 dollar p.p. Dat je deze vervolgens niet zal gebruiken is daarbij een klein detail. Wij besloten het toch gewoon te proberen. Uit mn mondhoek siste ik Thijs toe dat ie vooral charmant moest blijven en dat lukte want gelukkig konden we zonder problemen verder. Vanaf de grens namen we een taxi naar de watertaxis die ons naar onze eerste Panamese bestemming zou brengen: Bocas del Torro. Het blijkt dat in een watertaxi veel meer mensen en spullen passen dan het aantal zitplaatsen (of zwemvesten) toestaan, maar eigenlijk hadden we niet anders verwacht. Wat wel een verrassing was, was de snelheid waarmee deze overbezette motorboot de oversteek kon maken. We vaarden niet door de golven, maar klapten er eigenlijk als een opholgeslagen paard boven op. Mensen die mij kennen, weten dat ik al sinds mijn eerste zwemles een nogal ambivalente houding ten opzichte van water heb, dus inwendig heb ik heel wat afgescholden en uitwendig vooral Thijs zn been fijngeknepen en de tablet van Hilke en Mark met mn leven beschermd. Bocas del Torro is een archipel, en wij verbleven op het grootste eiland, Isla Colon. Normaal gesproken een laidback Caribisch eiland, maar rond de feestdagen is het eiland overgenomen door losgeslagen Amerikanen, Israeliers, Australiers en Europeanen. Wij verbleven in een Spaanse school, dus Thijs heeft hier ook een week lang zijn Spaans bijgespijkerd. We hadden gelijk een leuke groep mensen in ons hostel verzameld die allemaal naar Bocas waren gekomen om de feestdagen feestend door te komen, dus dat deden we ook. Overdag kon je eiland hoppen (gelukkig heeft Bocas ook meer rustige en mooiere eilanden dan Isla Colon), snorkelen, boottripjes maken of gewoon met een biertje in de hand dobberen op het water, en s avonds was er altijd wel ergens ladies night, waarbij vrouwen gratis dronken. Dit klinkt leuk, maar houdt in de praktijk vooral in dat de vrouwen compleet bezopen raken en mannen hun kans afwachten tot er eentje dronken genoeg is om met hun mee te komen. Niet helemaal ons ding, wij hielden het toch maar gewoon op een dansje en een drankje. Kerst hebben we, samen met een Nederlands en een Frans meisje die we hebben ontmoet in ons hostel, doorgebracht op een Catamaran. In de kerststemming kwamen we niet helemaal, maar het was wel een hele mooie dag, waarbij we veel hebben gesnorkeld en lekker op het dek hebben geluierd. Ook hebben we dolfijnen gespot in de dolfijnenbaai wat natuurlijk erg leuk is! S avonds hebben we met zn allen gebarbecueed en zijn we uitgeweest. Oud en Nieuw was vooral voor Thijs een groot succes. Een op de twee gebouwen op dit eiland is een supermarkt, en deze worden allemaal gerund door Chinesen. Dit houdt in dat met Oud en Nieuw er op een straat een groot spektakel los barstte van vuurwerk dat we zelfs in Nederland nog nooit in het echt gezien hebben. Het leek wel alsof zij hun hele jaaromzet er in 1 avond doorheen jaagden en wij stonden er middenin! Heel tof en dat zorgt dat je zo ver van huis toch een beetje in de nieuwjaarsstemming komt. Toen de laatste vuurpijl afgestoken was (en nadat Thijs een rondje had gedaan langs al het afgestoken vuurwerk, want dat is natuurlijk ook enorm interessant!) vierden wij oud en nieuw verder op straat kwamen we uiteindelijk heel laat (of vroeg?) in bed.
We gaven onszelf nog een nachtje om bij te komen van de feestjes en na iedereen te hebben gezegd dat we elkaar, terug in Europa, nog zeeeeeker op gaan zoeken, was het toch tijd om het vaste land weer op te gaan zoeken. Voor onze volgende bestemming werden we door de bus ergens op een weg in de middle of nowhere achtergelaten. Met al onze bagage moesten we vervolgens 20 minuten naar boven hiken door de jungle en kwamen we terecht bij de Lost& Found Lodge. We sliepen hier in een dorm van 24 mensen (in hoge driedubbelbedden) en buiten een keuken, douche en wcs is hier niks anders dan jungle om je heen. De eerste dag hebben we wat rondgelopen door de jungle en zijn we terug naar de weg gelopen om toch ergens een soort van supermarkt te vinden (Hollanders als wij zijn vonden we het eten op de lodge echt veel te duur!). De tweede dag besloten we de zogenaamde Treasure Hunt te doen, waarbij je op verschillende plaatsen in de jungle op zoek moet gaan naar raadsels die je moet oplossen en die je dan vervolgens naar een volgende plek leiden (mits je het raadsel dus goed oplost) om vervolgens weer terug te komen bij de lodge en rechtmatige eigenaar van de schat wordt. Thijs en ik hadden eigenlijk al moeite om de hint te vinden die ons uit de lodge zou leiden, en na drie verkeerde pogingen had iemand zoveel medelijden met ons dat we de eerste hint gratis kregen. Hierdoor lieten wij ons natuurlijk niet uit het veld slaan en zo begonnen wij aan onze Treasure Hunt. De jungle was erg mooi en ook het lopen ging ons prima af, maar het oplossen en vinden van de raadsels bleef toch een probleem. Wij besloten halverwege dan ook de tocht af te blazen en gewoon weer terug te lopen. Na een half uurtje kwam de trail ons niet meer bekend voor te komen en zijn we waarschijnlijk bij de verkeerde boom rechts afgeslagen waar we eigenlijk links moesten gaan ofzoiets dergelijks. Wat we wisten is dat we op een trail liepen. Wat we niet wisten was waar deze naar toe zou leiden, hoe lang deze trail was en of we voor het donker terug zouden zijn. De goede moed werd langzamerhand ingeruild voor een chagerijnige bui en Thijs zag al beelden voorbijflitsen van I shouldnt be alive (een programma van Discovery met verhalen van mensen die een stomme fout hebben begaan en zich in een situatie hebben gewerkt waar ze eigenlijk niet levend uit hadden moeten komen). Na uren verder gelopen te hebben hoorden we wat geraas in de verte en waren we nog nooit zo blij om auto’s en honden te horen en hoefde dit geen Discovery waardig verhaal te worden. Een beetje beschamend hooguit misschien een beetje..
Na de Jungle Lodge hadden we wel trek in iets anders en zijn we verder gereisd naar Boquete, een wat hoger gelegen plaatsje met het klimaat van een gemiddelde Nederlandse lente en wat ook wel het pensionadaparadijs wordt genoemd. Hier kun je vooral mooie hikes doen, en dat waren we dan ook van plan ware het niet dat Thijs zn kip af en toe rose grilt en ik misschien iets teveel ben opgegroeid met het idee dat je opeet wat je opschept. Gevolg is dat ik niet zo heel veel zin in hiken had de daaropvolgende dagen. Gelukkig waren er ook twee Zwitsers die we kenden uit Bocas dus Thijs hoefde zich niet te vervelen tijdens mijn minder florisante momenten. Na twee dagen besloot ik dat ik wel weer mee kon op een hike. We besloten de Sendero los Quetzales te doen; 15 km met de taxi en dan 4 uur lopen door een glooiend jungle landschap. Halverwege begon ik me toch iets minder goed te voelen en toen de taxi ook niet op kwam dagen op het afgesproken tijdstip was ik de wanhoop nabij (Ja Niels, bijna had ik het gedaan...). Gelukkig kwam er vanuit het niets een locale gids voorbij en wilde hij ons gratis en voor niets terug brengen naar ons hostel. Bij aankomst gaf hij mij ook nog sinaasappels mee die hij zelf onderweg geplukt had. Dat geeft maar weer aan hoe vriendelijk deze bevolking is en dat ze, hoe weinig ze zelf ook hebben, je altijd willen helpen en graag alles willen delen.
Toen ik me wat beter voelde zijn we verder afgereisd naar het kleine surfersdorpje Santa Catalina. Dit dorpje bestaat echt voor surfers en duikers, en veel meer is hier dan ook niet te vinden. In Santa Catalina hebben we ook, voor het eerst sinds Cuba, zonder wifi gezeten. De golfen waren op het moment dat wij er waren niet zo goed, maar het water van de Pacific was heerlijk rustig en warm en we hadden meestal een privestrand wat voor ons dus helemaal prima was. In het weekend kwamen er wel wat locals en het is grappig hoeveel ze verschillen van Nederlanders op zandvoort. Hier rijden ze met hun dikke SUVs het strand op, parkeren ze zo dicht mogelijk bij het water, maken ze een tent vast aan de achterklep, zetten ze de radio keihard aan, maken ze een kampvuurtje en houden ze gewoon hun eigen feestje. Heel leuk om te zien!
Na een paar daagjes strand waren we weer toe aan iets anders en zijn we naar El Valle gereisd. Omdat we geen wifi hadden was dit een beetje een onzekere onderneming, maar na een aantal overstappen en genoeg geduld kwamen wij ook hier veilig aan. El Valle ligt in een krater van een enorme vulkaan, wat maakt dat het een beetje een geisoleerd dorpje is, omring door bergen en een enorm mooi groen landschap. Ons hostel was iets minder idylisch helaas. El Valle is erg toeristisch, waardoor de meeste hostels wat buiten ons budget vielen. Gelukkig was er 1 hostel dat wel binnen ons budget viel, maar dit betekende wel dat je de 6 honden, 4 ganzen, ontelbaar kippen en een nog groter aantal ratten en kakkerlakken voor lief moest nemen. De eigenaar met zijn gezin leefde hier ook, en ze vallen op zijn minst in de categorie rommelige verzamelaars. Gelukkig zijn we inmiddels wel wat gewend en is de grens van wat wij vies vinden behoorlijk opgeschroefd. In El Valle hebben we een dierentuin bezocht welke, boven onze verwachting, ook best een uitgebreide verzameling aan dieren herbergde. Het zag er natuurlijk niet zo fancy uit als een Burgers zoo, maar daar betaalden we ook niet naar. Thijs vroeg zich wel even af waarom deze dierentuin zo’n overschot aan kippen had rondlopen, maar toen we bij de panters en jaguars aan kwamen werd hem dit vrij snel duidelijk. Hier worden de kippen gewoon in het hok gegooid en ´red oe er met´. De roofdieren hebben hun lunch zo het liefst waarschijnlijk, maar wij vroegen ons wel af wat de kippen en Marianne Thieme hier van denken. Ook hebben wij een hike gedaan naar een van de kraterranden. Wanneer je deze kraterrand vanuit de vallei bekijkt lijkt deze volgens de bevolking op een slapend indianenmeisje, maar eigenlijk is het uitzicht vanaf dit slapende meisje nog indrukwekkender. Een beetje onvoorbereid liepen wij richting deze kraterrand (gelukkig werden we onderweg opgepikt door een vriendelijke local) en werd ons verteld dat we wel een gids nodig hadden,wilden we niet verdwalen. Gezien onze eerdere ervaring in de jungle leek ons dit niet een heel slecht idee, ware het niet dat we hier niet het benodigde geld voor hadden. De local die ons opgepikt had zo weinig vertrouwen in ons navigatiegevoel dat hij een gids wist te regelen voor de helft van het geld. Dit bleek een 11 jarige jongen te zijn met boxjes in de vorm van een racewagen waaruit de hele weg reaggeton schalde. Wij hadden hier op zn minst wat mixed feelings over, maar het inhuren van kinderen als gids bleek heel normaal: langs de route liepen allemaal toeristen met kinderen. Gelukkig hadden we limonade en snoep dus probeerden we daar een beetje ons schuldgevoel mee weg te poetsen.. Eenmaal aangekomen op de top van de kraterwand kregen we een adembenemend uitzicht over de complete vallei, dus al met al waren we iniedergeval wel blij dat we de toch ondernomen hadden. En maken we als we thuis zijn wel wat geld over aan een kinderrechtenorganisatie...
In El Valle hebben we een leuk Nederlands stel ontmoet en we besloten samen verder te reizen naar de hoofdstad: Panama City. Wij zaten in het toeristische Casco Viejo met hele idyllische straatjes en huisjes. Vanuit ons hostel hadden we uitzicht over de skyline van Panama City wat prachtig was! Enige minpuntje was dat direct naast Casco Viejo een hele arme buurt lag en dat dat verschil schrijnend duidelijk was. Er was precies een lijn getrokken van waaruit de mooi betegelde stoepen ophielden en ook de huisjes waren niet meer wit geverfd. Naast ons hostel woonde een gezin en je kon ze s avonds zien slapen op straat. Het is eigenlijk verschrikkelijk om te zien hoeveel rijkdom er is in de ene buurt, en dat er op twee stappen afstand de mensen niks hebben..Desalniettemin vonden we Panama City een levendige mooie stad waar veel te doen was. Het is natuurlijk niet verwonderlijk dat we de sluizen van het Panama kanaal hebben gezien. Thijs was er helemaal weg van, en eerlijk gezegd was ik ook wel onder de indruk van de enorme schepen die het kanaal kan herbergen en de techniek die daar dan achter schuilt. Ook was er een interessant museum waar de hele geschiedenis van het Panama kanaal in woord en beeld tot leven kwam. Verder hebben we ruines bekeken van de oude stad. Hier kregen we weer een mooi voorbeeld van de Midden Amerikaanse logica. De entree om de ruines te zien was namelijk 4 dollar. Toen we naar binnen wilden kwam er echter een beveiliger naar ons toe om ons te vertellen dat dit op maandag gesloten was. We vertelden dat we toch wel graag naar binnen wilden, en hij zei dat hij het wel goed was, en dat we niet hoefden te betalen omdat het toch gesloten was(?). De ruines stelden verder niet heel veel voor, dus besloten we ook naar de skyline van Panama City te lopen (de plaats van de rich&famous). Ons plan was om een gebouw in te sneaken en dan vanaf het dak een uitkijkje te hebben over Panama City, maar alles was zo goed beveiligd dat dit niet lukte. Inwoners en werknemers hadden een pasje nodig en daarmee konden ze alleen maar tot de verdieping komen waar ze woonden of werkten. Ons record was de 28e verdieping in het hoogste gebouw van Panama City, het Trumph gebouw, dus we waren toch best trots. Tot slot zijn we ook naar Allbrook mall geweest, een groot winkelcentrum, waarbij we na vier uur lopen ongeveer 1/3e gezien hadden. We waren vooral verbaasd over de diversiteit aan fastfood restaurants die er bestaan en dat Panamezen hier dan ook graag op date gaan. Ook zien zij het rondlopen in dit winkelcentrum echt als statussymbool, dus anders dan in Nederland, zie je hier veel mensen rondlopen, maar weinig mensen iets kopen.
Na Panama City besloten we naar Portobelo te gaan. Vanuit dit dorpje hebben Columbus en zijn mannen Zuid Amerika veroverd en leeggeroofd. Nu is het een havendorpje waar je nog veel van deze overblijfselen kan terugzien. Er was hier verder niet heel veel te doen, maar het was wel een bijzondere gedachte om in de forten rond te lopen waar Columbus ook heeft gestaan.
Na een korte stop in Panama City zijn we om 5 uur s ochtends met de jeep opgehaald die ons naar de haven van San Blas heeft gebracht. Van daaruit hadden we weer een motorboot die ons verder naar de San Blas eilanden zou brengen. Ik was al niet zo enthousiast, maar had nog de illusie dat indianen van rustig kabbelen over het water hielde. Dit bleek niet zo te zijn, waardoor ik wederom met samengeknepen billen in de boot zat. Toen hij ook nog eens pech kreeg onderweg kreeg (een verzopen motor waarschijnlijk) kon ik mijn lol helemaal niet op. Waarschijnlijk had hij vaker met dit bijltje gehakt en konden we na tien minuutjes dobberen onze weg vervolgen. San Blas zijn eilanden die toebehoren aan de Kuna Indianen. Dit volk leeft op deze 365 eilanden (1 eiland voor elke dag) en leven vooral van de visvangst en de toeristen die op hun eilanden een nacht door willen brengen. Deze indianen zijn zo slim geweest om een verdrag te tekenen waardoor niemand behalve de Kuna’s op dit eiland mogen wonen of bouwen. Het leek ons wel mooi om een paar dagen door te brengen op een bijna onbewoond eiland, en dat was ook prachtig! Op het kleine eiland waar wij verbleven woonde maar 1 familie. Wij sliepen in hangmatten in een houten hutje en hadden alleen palmbomen en Caribische zee om ons heen. Af en toe kwamen er wat toeristen voorbij of meerde er een zeilboot aan, maar buiten dat om hadden we het meeste strand voor ons alleen. Vooral Thijs vond het mooi om net te doen of hij in expeditie Robinson zat en ik heb vele fotos van Thijs die doet of hij een hutje bouwt, Thijs die doet of hij op een onbewoond eiland is gestrand en Thijs die doet alsof hij een kokosnoot kraakt. Dat zal straks dan ook een mooi plekje krijgen in ons fotoalbum ;)
Na twee nachten op een bijna onbewoond eiland was het tijd om de tocht te vervolgen naar Colombia. Dit keer gingen we op chique en besloten we de overtocht te maken per Catamaran! Zowel de kapitein als de rest van de bemanning en de medepassagiers waren enorm leuk dus wij hadden er echt zin in. De eerste drie dagen zijn we langs de San Blas eilanden gevaren waar er genoeg gelegenheid was om te snorkelen, te zwemmen, eilanden te ontdekken, te kaarten en Coco Locos te drinken (kokosnoten met rum erin). Op de laatste avond hebben we kreeften gekocht van de indianen en heeft de kapitein dit voor ons klaargemaakt. Sowieso geweldig hoe deze mannen kunnen koken; op zee doen zij dit beter dan dat wij dit op het vasteland kunnen! Na ons avondmaal was het tijd voor de echte uitdaging: 40 uur op volle zee! De zee was ruig (want van Panama en Colombia moet je tegen de golven in varen) wat maakte dat binnen de eerste uren veel passagiers (waaronder Thijs) de kreeft weer terug moesten geven aan de zee. Ikzelf word al misselijk als ik een 3Dfilm kijk, dus ik kon mijn lol helemaal op. Ik voelde me ziek en was vooral bang dat ik me de komende 40 uur zo zou voelen. Ik besloot niet in mijn cabine, maar samen met een ander meisje op de bank te slapen. Zo had ik zicht op de kapitein en de zee, hoefde ik niet in het donker over het dek te strompelen (De kapitein verzekerde ons dat als we eraf vielen we sowieso niet gevonden zouden worden) en kreeg ik ook nog wat frisse lucht. Dit heeft geholpen want de volgende ochtend kon ik al wat voorzichtige stappen buiten zetten en ook Thijs begon zich wat beter te voelen. Het meest bijzondere aan het reizen op volle zee is dat er echt niks om je heen is. Dit maakt dat als er toch iets om je heen gebeurt, extra bijzonder wordt. Zo waren de zonsondergang en zonsopgang echt magisch en heb ik in mijn leven niet zoveel sterren kunnen bekijken. Ik heb weet ik het hoe lang gekeken naar een zeevogel die naar visjes aan het duiken was. Het meest bijzondere moment waren de dolfijnen die op een gegeven moment met ons wilden spelen en minuten lang met ons meezwommen en hun kunsten opvoerden. De laatste nacht op zee kregen we nog bezoek van de kustpolitie die zeker wilde weten dat er geen illegalen aan boord mee werden gevoerd (dat ik en een ander meisje op de bank sliepen en van het reizen erg bijgebruind waren, hielp niet mee natuurlijk). Bij zonsopkomst konden we ook al de contouren zien van onze volgende bestemming: Hoe geweldig Panama ook was: na 40 uur op open zee konden we niet wachten om voet te zetten op Colombia!